"موسیقی درمانی"
تاریخچه استفاده از موسیقی به عنوان یک روش موثر برای درمان بیماریهای مختلف به دوران دانشمندانی همچون ارسطو و افلاطون باز می‌گردد. از آن زمان به بعد تکنیک هایی با استفاده از ملودی ها و آهنگها برای درمان بیماریهای مختلف استفاده شده است.
اما در قرن بیستم جرقه اصلی استفاده از موسیقی برای درمان مصدومین جنگ جهانی اول به ذهن دانشمندان و کارشناسان موسیقی رسید و با گامهایی که برداشته شد، به تدریج این شاخه درمانی تکامل یافت.
در نتیجه کلاس موسیقی و انجمنهای متعددی در بیمارستانها و مراکز آموزشی و تحقیقاتی راه اندازی و تشکیل گردید. بطوری که در سال ۱۹۴۴ اولین برنامه آموزش موسیقی درمانی در جهان در دانشگاه میشیگان آغاز به کار کرد.
در موسیقی درمانی دو روش اصلی و اساسی وجود دارد:
1-روش فعال
2-روش غیر فعال
در اینجا به توضیح مختصری در مورد این دو روش می پردازیم:
روش غیر فعال بیشتر به صورت شنیداری عمل می کند.در واقع این روش شامل شنیدن و گوش دادن به موسیقی است که بیماران با گوش دادن و شنیدن موسیقی که در حال نواخته شدن توسط فرد دیگری است، مورد درمان قرار می‌گیرند. در این روش بیشترین تأثیر عملکرد در جهت برانگیختگی و تأثیر واکنشهای عاطفی و ذهنی است.
در حالی که در روش موسیقی درمانی فعال از بیمار خواسته می شود تا در برنامه درمانی مشارکت داشته باشد.یعنی در واقع در روش درمانی فعال نواختن، خواندن و انجام حرکاات موزون توسط خود بیمار اساس کار است، که به این صورت می توان واکنشهای مختلف عاطفی، ذهنی، جسمی و حرکتی او را تحریک و برانگیخته کرد.
برنامه‌ها و روشهای موسیقی درمانی متنوع است و متناسب با نیاز بیماران تنظیم و تدارک دیده می‌شود.هر دو روش آزمایش شده و تاثیرات مثبت آن بر روی بیماران مختلف روحی روانی و جسمی حرکتی اثبات شده است.
این مطلب را به اشتراک بگذارید
