این سیستم آموزش موسیقی توسط «کارل اُرف»، آهنگساز آلمانی در دهه20 میلادی ابداع شد. هدف از این سیستم، آموزش مفاهیم پایه موسیقی از جمله ریتم،شنیدن وخواندن ونواختن نتها،افزایش خلاقیت به کمک بداهه نوازی،ایجاد تعامل اجتماعی وافزایش مهارتهای ارتباطی به کودکان بوده است که توسط کارل اُرف و همکارش «شولورک» به صورت کتابی منتشر شد که بعدها با اضافه شدن مباحثی جدید، نام «موسیقی کودک» به خود گرفت.
ارف بر این باور بود که کودکان به طور طبیعی به دنبال فراگیری موسیقی نمی روند، بلکه دوست دارند با هر چیزی بازی کنند. بنابراین می توان موسیقی را نیز از طریق بازی کردن به آنها آموخت.کودکان می توانند از طریق حرکت، رقص و بازی عناصر موسیقی را فرا گیرند. آنها با این سیستم حتی می توانند آهنگهای خودشان را بسازند که بسیار ارزشمند وقابل توجه خواهد بود.
سازهایی که در سیستم ارف به کار می روند و آموزش داده می شوند عبارتند از : زایلوفون (به آلمانی کسیلوفون، با حرف ساکن «ک»)، گلوکن اشپیل، بلز، فلوت ریکوردر، متالوفون، سنج ،درام کوچک و مثلث و سازهای کوبه ای نظیر اینها.
امروزه تقریباً در تمام کشورهای پیشرفته دنیا، بنیاد ارف وجود دارد. این بنیاد، وظیفه آموزش به معلمان متقاضی تدریس به کودکان را دارد که اتفاقاً کاری بسیار دشوار است. سپس نهادهای مربوطه، مانند مهد کودکها، پیش دبستانی و دبستانها را تحت پوشش و نظارت قرار می دهند. شیوه های آموزشی بسیار متنوع است و از سه تا شش سطح مختلف تشکیل شده است. متقاضیان آموزش موسیقی کودک در کانادا، برای هر سطح باید مبلغ 750 دلار پرداخت کنند و این مبلغ برای کل دوره در هلند 1570 یورو می باشد. پس از اتمام دوره، از داوطلبان(که همگی موزیسین های قابلی هستند)امتحان به عمل خواهد آمد و گواهینامه بین المللی دریافت خواهند کرد و پس از آن می توانند در مراکز آموزشی موسیقی کودک تدریس کنند.
آموزشگران، مثلاً با استفاده از یک شعر ساده، که به طور ریتیمیک و قوی خوانده می شود، از بچه ها می خواهند که دست بزنند و به این ترتیب معنی متر و پالس به آنها آموزش داده می شود. سپس هر یک از آنها، همراه با شعر یا ترانه ای که معلم میخواند، روی سازهای خود به دلخواه ضربه می زنند و گروهی با سازهای کوبه ای آنها را همراهی می کنند. نتهای موسیقی با شعر به آنها آموزش داده و خطوط حامل با رنگهای متفاوت به آنها معرفی می شود.
نکته مهمی که در تدریس موسیقی کودکان وجود دارد این است که آنها فقط در کلاس موسیقی می نوازند و نیازی به تمرین در منزل ندارند. کودک نباید به دلیل مثلاً ثابت نماندن سرعت ریتم، مورد بازخواست قرار گیرد. همه چیز شاد و آسان است و کودک از طریق این مفاهیم آسان، می تواند کم کم مفاهیم مشکل تر را نیز درک کند.
در کشورمان، متاسفانه بنیاد ارف وجود ندارد و مدرسین موسیقی کودک، بیشتر از روشهای ابداعی خود برای آموزش استفاده می کنند که گاهی بی فایده و حتی مضر است. مثلاً کودک مجبور می شود، به همراه سازهای استاندارد و اصلی، سازهای دیگر مانند اُرف ، سه تار و تمبک را نیز آموزش ببیند و گفته می شود مثلا تمبک برای تقویت ریتم کودک مفید است، در حالیکه این مطلب صحیح نیست. کودک در برخی از مهد کودکها گاهی بیش از 4 سال آموزش می بیند و هنگامی که می خواهد سازی را به طور جدی دنبال کند، خود را سر خانه اول می بیند و همین باعث دلزدگی و افسردگی او می شود.
در برخی از کلاس موسیقی کودک دیده می شود که معلم ارف، با سختگیری بسیار با کودکان کار می کند که این امر ممکن است موجب از بین رفتن علاقه کودک به موسیقی و ایجاد استرس و ترس در سالهای آتی بشود.
بنابراین بهتر است پس از شناسایی توانایی ها و علاقمندی های کودک، به طور جدی پس از سن 7 سالگی، به طور تخصصی در یک ساز آموزش ببیند تا اینکه سالها وقت خود را برای یادگیری سازهای متفرقه هدر بدهد.همچنین موسیقی اُرف برای کودکان بین سنین 5 تا 7 سال توصیه می شود، آن هم با استانداردها و کتابهایی که تحت نظر بنیاد اُرف منشر می شود. در ایران برخی از اساتید، کتابهای اُرف را بومی سازی کرده و آن را با شرایط فرهنگی و موسیقی کشورمان منطبق کرده اند. برخی دیگر نیز، خود به ارائه شیوه های جدید در آموزش کودکان پرداخته اند که این روش ها نیز قابل توجهند.
مقالات مرتبط:
این مطلب را به اشتراک بگذارید
